Historia Korei Południowej

• Autor: Mateusz Petkiewicz
• Opublikowano: 19-05-2014 18:49 Zaktualizowano: 07-03-2019 16:31

I. Zarys historii Korei do 1945 roku

Półwysep Koreański już około 50 tysięcy lat temu zamieszkiwała ludność określana jako Paleoazjaci, około czwartego - piątego tysiąclecia p.n.e. zasiedliły go plemiona będące protoplastami współczesnych Koreańczyków. W okresie neolitu, około trzeciego tysiąclecia p.n.e.  z północy napłynęła fala migracyjna ludów altajaskich, które zdominowały rdzenną ludność i przybyszów z południowo - wszchodniej Azji.
Pierwszy mityczny władca, Tan-gun, miał rządzić dziewięcioma plemionami tunguskimi, z których wywodzą się Koreańczycy. Według wierzeń był on synem Niebiańskiego Bóstwa i kobiety - niedźwiedzicy. Jak podają stare kroniki koreańskie, Syn Niebios książę Hwanung zstąpił na górę Taebaksan z trzema tysiącami służących i zbudował miasto Boga. Hwanung nauczył swoich poddanych 360 najbardziej użytecznych zawodów i sztuk, m.in. rolnictwa, rybołówstwa, stolarstwa, tkactwa, ochrony zdrowia. Kobieta - niedźwiedzica poślubiła Hwanunga i urodziła Tan-guna, który w 2333 roku p.n.e. na terytorium obecnej stolicy KRL-D ustanowił królestwo. Tan-gun uchodził za mitycznego praojca Narodu Koreańskiego zarówno na Północy, jak i na Południu, a dzień 3 października (mityczna data założenia państwa) obchodzony jest uroczyście jako Dzień Ustanowienia Państwa.
Rysune Geobukseon, który jest uznany za jęden z pierwszych żelaznych statków wojennych
 

W XI wieku p.n.e. w południowych rejonach Mandżurii i w północnej części Półwyspu Koreańskiego powstało państwo Choson. Jego legendarnym założycielem jest Kija - rzekomo potomek królów chińskiej dynastii Shang. Dynastię tę obalił Wen Wang, który założył nowa dynastię Zhou. Kija wówczas nie chciał uznać władzy zwycięzców, wraz z grupą swoich wojowników miał uciec na dalekie rubieże i założyć tam państwo. Na służbę króla Chosonu około 194 roku p.n.e. wstąpił gen. Wimana, pokonany wtedy w walkach na północnych rubieżach Chin. Wkrótce Wimana zajął tron Chosonu i utworzył pierwsze na półwyspie silne państwo, oparte na wzorach chińskich. Obejmowało ono północną część półwyspu. Jego stolica leżała nad rzeką Taedong, w rejonie współczesnego P'yongyangu(Phenian), obecnej stolicy KRL-D.
Chosonowi w końcu II wieku p.n.e. zagroziły Chiny. Ich cesarz Wudi w 109 roku p.n.e., wysłał na podbój Chosonu wojska lądowe i morskie. W wyniku zwycięskich działań inkorporował do Chin północną i środkową cześć półwyspu. Wtedy zaczął się upowszechniać konfucjonalizm. W wyniku buntów i oporu ludów miejscowych przed najeźdźcą tereny administrowane przez Chińczyków stopniowo skurczyły się tylko do prefektury Nanganang (chińskie Luolang) ze stolicą w P'yongyangu. Przez kilka następnych wieków był to prężny ośrodek kultury i cywilizacji chińskiej, oddziałujący na cały Półwysep Koreański. Administracyjnie struktury chińskie i rody rządzące były na tyle silne, że przetrwały nawet rozpad cesarstwa (220 rok) i przerwanie związków z Chinami.
Na terenach wyzwolonych spod władzy Chin powstały nowe państwa. W południowej Mandżurii umocniło się potężne państwo Koguryo, rządzone przez arystokratów - wojowników. Istniało ono od 37 roku p.n.e. do 668 roku n.e. W południowej części półwyspu, po stronie zachodniej powstało podobne państwo Shilla (57 rok p.n.e. - 935 rok n.e.), a po stronie wschodniej Paekche (18 rok p.n.e. - 660 rok n.e.). Między tymi ostatnimi, na wybrzeżu w latach 42 - 562 istniało czwarte państwo - Kaca, związane blisko z Japonią, być może utworzone przez przybyszów z Wysp Japońskich. Koguryo toczyło wojny z chińskimi sąsiadami, a także z Paekche i Shilla. Korea wkroczyła w epokę Trzech Królestw i rodzimych dynastii Shilla. W 313 roku ostatnie chińskie struktury administracyjne na półwyspie zostały unicestwione, a Koguryo zajęło całą północną i środkową cześć półwyspu.
W 372 roku Koguryo przyjęło z Chin buddyzm. W stolicy państwa Phenianie powstała akademia kształcąca szlachtę, w której spisano w stu tomach dzieje Królestwa. Buddyzm przyjęły także Paekche i Shilla. Na półwyspie rozpoczął się rozwój kultury konfucjańsko - buddyjskiej, skąd kolejnymi falami migracji dotarła ona na Wyspy Japońskie i zaczęła się tam upowszechniać. Pierwsi skrybowie z Paekche około 400 roku wprowadzili pismo chińskie, także na Wyspy Japońskie. Korea stała się pomostem, którym do Japonii docierały zdobycze cywilizacji chińskiej.

Tymczasem Chiny, które odbudowały swoja potęgę, znów zagroziły Korei, ale w 612 roku Ulchyi Mundok, wódz Koguryo pokonał milionową armię chińską. W 660 roku wojska cesarstwa chińskiego pokonały Paekche (we współpracy z prochińskim państwem Shilla), a osiem lat później podbiły również Koguryo. Wkrótce jednak Shilla wystąpiła przeciwko Chinom - rozpoczął się okres wojen Shilla z wojskami cesarstwa dążącego do podboju całego półwyspu. Państwo Shilla odniosło wiele zwycięstw i Chiny w 676 roku uznały ostatecznie władzę Shilla nad niemal całym półwyspem za cenę przyjęcia przez to państwo statusu królestwa wasalnego. Nastąpiło pierwsze zjednoczenie kraju. Powstanie przeciwko Japończykom.
 

Uciekinierzy z rozbitego Koguryo założyli w 713 roku we wschodniej Mandżurii państwo Parhae, które objęło też północny kawałek półwyspu. Ono także stało się autonomicznym królestwem wasalnym cesarstwa chińskiego. Tak Shilla, jak i Parhae używały pisma chińskiego i rozwijały się pod dużym wpływem kultury chińskiej. Parhae przetrwało do 926 roku, kiedy to podbili je Kitanowie. Do X wieku przetrwało też królestwo Shilla. W ostatnich dziesięcioleciach swojego istnienia targane wojnami domowymi rozpadło się, a władza panującej dynastii osłabła. W 918 roku Wang Kon założył dynastię Koryo, która rządziła do 1392 roku. W 935 roku przyjął on abdykację ostatniego króla Shilla, w ciągu niewielu lat zjednoczył znów ziemie półwyspu i utworzył potężne państwo Koryo. Jego główną stolicą było miasto Kaesong; P'yongyang był uznawany za stolicę zachodnią, a Seul za południową. Nastąpił nowy okres rozkwitu Korei. Z Chin przyjmowano wzorce organizacji biurokratycznego państwa, ale w tym państwie formowała się odrębna, koreańska kultura.
Koryo wielokrotnie stawiało czoło armiom Kitanów, a potem Dżurdżenów, ale ostatecznie uznawało zwierzchność ich władców, rządzących Mandżurią i Chinami Północnymi. W 1126 roku wielki pożar zniszczył pałac królewski i gromadzoną tam przez stulecia bibliotekę. Wtedy, wobec konieczności szybkiego wydrukowania ponownie tysięcy ksiąg, wprowadzono druk ruchomymi czcionkami metalowymi. W rezultacie około polowy XII wieku Korea stała się pierwszym na świecie krajem, gdzie się on upowszechnił ( w Chinach, a poprzednio tez w Korei, dominował druk drzeworytniczy: całych stron rzeźbionych w drewnianych deskach). Korea, która stała się obiektem najazdów mongolskich, została straszliwie zniszczona i w 1258 roku poddała się władcom mongolskim, którzy wcześniej pobili państwo Dżurdżenów. Dynastia Koryo została ich wasalem i musiała dostarczyć armii Mongołów żołnierzy, wyposażenia i prowiantu, szczególnie w okresie dwukrotnej(w 1274 i 1281 roku) nieudanej inwazji na Japonię. W okresie panowania mongolskiego koreańska księżniczka została cesarzową Jin, poślubiając cesarza Shun - di. Jej syn Chao - tsung został cesarzem Chin z dynastii Yuan. Koreańczycy odegrali istotną rolę w obu wspomnianych wyprawach na Japonię. W dokonanej przez Kubilaj Chana w 1274 roku inwazji wzięło udział 900 okrętów i 9000 marynarzy i żołnierzy. Wyprawa zakończyła się klęską, flota inwazyjna została zniszczona przez tajfun w pobliżu Japonii. W kolejnej, w 1281 roku, wyprawie udział wzięło już 150 tys. marynarzy i żołnierzy, w tym 10 tys. Koreańczyków. Wydawało się, że Japończycy nie mają żadnych szans, jednakże Mongołowie, nie mający pojęcia o wojnie morskiej, popełnili wiele błędów i ostatecznie ponieśli klęskę. Od XIII wieku półwysep wielokrotnie był obiektem napaści japońskich piratów.

O zwierzchnictwo nad Koryo upomniało się odbudowane w 1368 roku cesarstwo chińskie. Mongołowie zostali wypędzeni z półwyspu, a Koryo 1370 roku uznało zwierzchnictwo Chin. Na dworze koreańskim toczył się jednak spór, czy nawiązać bliższe związki z nową dynastią Ming (panowała w latach 1368 - 1644), czy też kultywować dotychczasowe więzi z Mongołami i podjąć walkę z cesarstwem. Na tym tle wybuchła wojna domowa, w wyniku której dynastia Koryo upadła. Nową dynastię Yi ustanowił przywódca frakcji prochińskiej Song -gye, który w 1392 roku objął tron. Dynastia przetrwała do 1910 roku. Państwo Koreańskie, za zgodą cesarza chińskiego, powróciło do starej nazwy Choson ("poranny spokój"). Pod panowaniem dynastii Yi przejmowano w bardzo szerokim zakresie tradycje chińskie, ale kraj zachował swe specyficzne cechy narodowe. Czwarty król dynastii Yi, Sejong Wielki, był najwybitniejszym władcą Korei. Panował w latach 1418 - 1450. Umiejętnie administrował krajem, zapewniając mu niebywały rozkwit i dobrobyt. Rozwijała się literatura, nauka i sztuka. Wykonywano nowe mapy astronomiczne, wprowadzono użycie deszczomierza do ustalania poziomu opadów, zebrano w dwóch księgach wiedzę medyczną. Wynaleziono "pismo narodowe" - oryginalny i precyzyjny alfabet Hangul umożliwił standaryzację języka, choć nadal w utworach literackich i użyciu oficjalnym pozostawało ideograficzne pismo chińskie. Król otworzył też trzy porty do handlu z Japonią. Po śmierci Sejonga Wielkiego państwo osłabło. Kilka ukształtowanych frakcji politycznych ze zmiennym szczęściem walczyło w ciągu stuleci o władzę i wpływy. Korea stała się pierwszym w Azji Wschodniej krajem o znacznym stopniu pluralizmu politycznego. Władza królewska była słaba, a frakcje silne. Bazę społeczną tych stronnictw stanowili yangbanowie - rodzaj szlachty.

Typowy mnich koreański
 

W 1592 roku przeciwko Korei wystąpiła Japonia. Powodem było odrzucenie przez Koreę propozycji współdziałania w wojnie z Chinami. Na czele 160 - tysięcznej armii stanął Toyomi Hideyoshi, który po raz pierwszy zjednoczył wszystkie państwa japońskie. Wojska tych krajów zajęły i spustoszyły niemal całą Koreę, ale na pomoc zagrożonej dynastii Yi przybyły wojska chińskie. Na lądzie prowadzono działania partyzanckie, a na morzu walczyła flota koreańska. W rezultacie Hideyoshi musiał się wycofać, jednakże w 1597 roku ponowił wyprawę. Tym razem zajął tylko południową część kraju. Jego nagła śmierć przerwała inwazję. W czasie wojny Japończycy dopuszczali się na Koreańczykach licznych okrucieństw, m.in. obcinali swym ofiarom uszy. Dopiero w 1606 roku szogun z rodu Tokugawa, panującego w Japonii w latach 1600 - 1867, przywrócił pokojowe stosunki z Koreą.

W wyniku najazdów japońskich Korea była zrujnowana. Zniszczone zostały pałace z ich archiwami, bibliotekami i zbiorami sztuki, obszar ziem uprawnych zmniejszył się do jednej trzeciej, upadł przemysł i rzemiosło, gdyż tysiące fachowców wywieziono do Japonii. Podupadła klasa yangbanow, a ich tytuły władze zaczęły sprzedawać, wzrosły zaś wpływy możnowładców. Wojna w Korei osłabiła też chińską dynastię Ming i jej kontrolę północnych rubieży, to zaś ułatwiło rozwój potęgi Mandżurów. W 1636 roku Koreę najechały wojska Mandżurów. Początkowo proponowano jej współdziałanie we wspólnej walce o opanowanie Chin, ale na dworze koreańskim zwyciężyła frakcja broniąca zasady wierności wobec chińskiej dynastii Ming. W wyniku najazdów Korea zmuszona była uznać zwierzchnictwo mandżurskiej dynastii Qing, która objęła też panowanie nad Chinami.
Korea wkroczyła w nowy okres pokojowego rozwoju, ale już od polowy XVII wieku w kraju zaczął nasilać się kryzys polityczno - gospodarczy. Na przełomie XVII i XVIII wieku intelektualiści koreańscy zaczynają fascynować się osiągnięciami nauki europejskiej i nieznanym im światem Zachodu. Stają się promotorami patriotyzmu koreańskiego i odrębności Korei od Chin. Od jezuitów ba dworze cesarskim w Pekinie uzyskiwana jest wiedza o chrześcijaństwie, które nazywano Sohak. W 1785 roku rząd koreański ogłosił zakaz wyznawania chrześcijaństwa, traktowanego jako nowa, wywrotowa sekta. W 1791 roku podjęto pierwsze represje wobec ruchu katolickiego. W 1801 roku dokonano pierwszych egzekucji chrześcijan. Od 1836 roku w Korei nielegalnie działali misjonarze francuscy. Kolejne krwawe prześladowania nastąpiły w latach 1839 i 1866.
Jednocześnie postępował upadek gospodarczy kraju. W 1812 roku wybuchły wielkie powstania chłopskie, spowodowane głodem. Powstania z trudem stłumiono, ale ponownie wybuchły w 1862 roku. Kierowała nimi nowa sekta patriotyczno - religijna Tonghak. Powstania ponownie stłumiono, ale sekta działała dalej. W 1866 roku państwa zachodnie podjęły próbę otwarcia bezpośredniego handlu z Koreą, ale Koreańczycy statek pruski odpędzili, statek amerykański płynący rzeką do P'yongyangu spalili, z czterema wspierającymi go stoczyli walkę i zmusili je do odpłynięcia. W tym samym roku desant wojskowy na jednej z wysp próbowała wysadzić flota francuska - ostatecznie jednak wycofała się. W 1871 roku flota amerykańska ponownie usiłowała otworzyć porty koreańskie, ale znów bezskutecznie.
Koreą interesowała się też Japonia. Pragnęła pozyskać rynek koreański dla siebie, a od 1868 roku zaczęła wywierać nacisk na Koreę, by zrewidować dotychczasowe bilateralne stosunki. W Tokio przygotowano nawet plany wojskowej okupacji Korei. Japończycy prowokowali rozmaite incydenty zbrojne. W 1876 roku japońska delegacja wyładowała w Korei i dzięki wsparciu floty wymusiła podpisanie pierwszego, nierównoprawnego traktatu, wzorowanego na traktatach narzucanych przez kraje zachodnie Chinom i samej Japonii. Korea musiała otworzyć dla handlu z Japonią trzy porty na zasadach eksterytorialności, w których m.in. dopuszczono do biegu walutę japońską. Na otwarty w ten sposób rynek koreański Japonia zaczęła importować duże ilości płodów rolnych, to zaś dezorganizowało rynek wewnętrzny Korei. Traktat japońsko - koreański ogłosił też pełną niezależność Korei od Chin, jednakże Chiny nie chciały tego faktu uznać i w 1883 roku podpisały układ handlowy z Koreą, potwierdzający jej wasalny stosunek. Chiny, podobnie jak Japonia, zachęcały władz koreańskie do modernizacji kraju i przejmowania dorobku Zachodu. Cesarstwo chińskie naciskało też na podpisanie przez Koreę traktatów z mocarstwami zachodnimi, by w ten sposób ograniczyć wpływy japońskie. W 1882 roku Korea podpisała pierwszy traktat z państwem zachodnim. W roku następnym podobne podpisano z Wielką Brytanią i Niemcami, w 1884 roku z Rosją, a dwa lata później z Francją. W Korei rezydować zaczęły poselstwa zachodnie, zalegalizowano też działalność misjonarzy.
Korea otwierała się coraz szerzej na wpływy Zachodu, a także Japonii, stając się zarazem przedmiotem rywalizacji wielkich mocarstw. Dwór jednak nadal związany był Chinami, a chiński generał Yuan Shikai objął dowództwo wojsk koreańskich, by je zmodernizować. Gdy do stolicy przybyły oddziały japońskie, do Korei wkroczyły też wojska chińskie. W 1884 roku zwolennicy reform związanych z Japonią dokonali próby zamachu stanu. Zabili kilku ministrów, uprowadzili króla do poselstwa japońskiego. Ostatecznie Yuan zdobył budynek poselstwa szturmem i uwolnił króla.

Pismo z okresu Choson
 

Chiny i Japonia w 1885 roku w Tianjinie zawarły porozumienie o wycofaniu swych wojsk z Korei, ale gdy w 1894 roku wybuchło nowe powstanie, kierowane przez sektę Tonghak, interweniowały wojska zarówno chińskie, jak i japońskie. Te ostatnie usiłowały ustanowić rządy przychylne Japonii, a w następnym roku zamordowały wpływową, prochińską królową Min. Król na ponad rok schronił się w poselstwie rosyjskim i stamtąd kierował państwem. Tocząca się od 1844 roku wojna między Japonią a Chinami zakończyła się w 1895 roku przegraną Chin. Korea od tej pory stała się polem rywalizacji Rosji i Japonii, którą popierały Niemcy, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. W 1897 roku koreański król Kojong dzięki wsparciu Rosji odzyskał swobodę działania. Przyjął wtedy tytuł cesarza, czyniący go równym władcom Chin, Japonii i Rosji, ale nie wzmocniło to jego realnej władzy. W 1902 roku Anglia zawarła sojusz z Japonią, uznając Koreę za strefę wpływów Japonii w zamian za blokowanie przez nią dalszej ekspansji rosyjskiej w Azji Wschodniej. Gdy w 1904 roku rozpoczęła się wojna rosyjsko - japońska, Japonia wymusiła na rządzie Korei zgodę na wprowadzenie swych oddziałów do tego kraju i ustanowiła nad nim kontrolę wojskową. Przegrana Rosji rozstrzygnęła ostatecznie los Korei - w 1907 roku stała się ona protektoratem Japonii, a król został zmuszony do abdykacji. Tron objął jego syn.
Japonia rozformowała armię koreańską i wprowadziła swoich funkcjonariuszy do administracji. Antyjapońskie powstania i bunty ogarnęły niemal cały kraj. Zostały one krwawo stłumione. W 1910 roku Japonia dokonała formalnej aneksji Korei, zapoczątkowując jej kolonialne podporządkowanie. Wszelkie patriotyczne ruchy brutalnie tłumiono. Po pierwszej wojnie światowej, w czasie konferencji w Wersalu, we wszystkich miastach Korei odbyły się w 1919 roku masowe demonstracje patriotyczne pod hasłem przywrócenia niepodległości. Władze japońskie stłumiły ten ruch niepodległościowy. Padły tysiące zabitych, przeprowadzono masowe aresztowania. Ruch ten uzyskał jedynie poparcie Chin i Związku Radzieckiego. Przywódcy Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Chin podczas konferencji w Kairze w listopadzie 1943 roku postanowili, że po zakończeniu wojny Korea odzyska niepodległość. W 1945 roku wojska sowieckie i amerykańskie wkroczyły do Korei, by przyjąć tam kapitulację sił japońskich. Wraz z rozwojem zimnej wojny po obu stronach tego równoleżnika formowały się oddzielne państwa, proklamowana w 1948 roku kapitalistyczna Republika Korei na południu i komunistyczna Koreańska Republika Ludowo - Demokratyczna na północy.

II. Zanim wybuchła wojna

Trwająca trzy lata sowiecka okupacja Korei Północnej wyraźnie daje się podzielić na trzy charakterystyczne etapy, różniące się zarówno dynamiką zachodzących procesów, jak i głębią dokonywanych zmian.
Pierwszy z nich przypada na okres między sierpniem a grudniem 1945 roku, kiedy to sowieckie władze okupacyjne świadome słabości politycznego poparcia, zapraszają do współpracy szerokie spektrum sił politycznych i publicznie odżegnują się od planów sowietyzacji Korei. Drugi okres umownie rozpoczyna się w styczniu 1946 roku i kończy się w grudniu następnego roku. W tym czasie władze sowieckie ostatecznie porzucają wymuszoną potrzebami zewnętrznymi i sytuacją wewnętrzną współprace z ugrupowaniami demokratycznymi na rzecz jednoznacznego wsparcia zdecydowanie prosowieckich sił komunistycznych. Wówczas to następuje instytucjonalizacja rewolucji i budowa zrębów nowego ładu politycznego. Trzeci okres przypada na rok 1948, kiedy Kim Ir Sen z poparciem władz sowieckich kończy proces formowania monolitycznego reżimu, tworzy Koreańską Armię Ludową i proklamuje Koreańska Republikę Ludowo - Demokratyczną. 25. Dywizja Armii Radzieckiej, która w sierpniu 1945 roku przekroczyła granice Korei, miała do spełnienia trzy zasadnicze zadania. Pokonać i rozbroić armię japońską, wprowadzić zarząd okupacyjny na terytorium Korei do 38 równoleżnika i utworzyć zręby władzy lokalnej w formie samorządu terytorialnego do czasu, gdy wielkie mocarstwa podejmą ostatecznie decyzję co do przyszłości całego Półwyspu Koreańskiego. Ważną i delikatną misje w Korei Stalin powierzył doświadczonym i zasłużonym oficerom armii sowieckiej. Byli oni doskonale zorientowani w działalności chińskiej i koreańskiej partyzantki komunistycznej w Mandżurii. Sam dowódca 25 dywizji gen. Czystiakow na długo przed wkroczeniem wojsk do Korei wielokrotnie rozmawiał z Kim Ir Senem przed jego powrotem do ojczyzny i brał bezpośredni udział w szkoleniu przez Rosjan grupy dwustu sowieckich Koreańczyków, których przygotowywano do odegrania czołowej roli w czasie sowieckich rządów na Północy. Po zajęciu północnej części Korei władze okupacyjne niemal natychmiast powołały do życia własną administrację cywilna, na czele której postawiono gen. mjr. A. Romanienkę. Za poszczególne resorty: finansów publicznych, zdrowia, transportu itd. odpowiadali oficerowie w randze pułkowników. O ile członkowie dowództwa i oficerowie 25. dywizji byli ludźmi ideologicznie i politycznie ukształtowanymi, z jasną wizją swej roli i zadań w okupowanym kraju, o tyle żołnierze, wywodzących się w większości z sowieckich lagrów i więzień, byli źle wyszkoleni i słabo zdyscyplinowani. Oni też stanowili większość napięć i konfliktów, jakie tuż po wyzwoleniu pojawiły się między Koreańczykami a sowieckimi wojskami okupacyjnymi.
W Korei okupowanej przez ZSRR nie ma żadnej rewolucji, żadnych komunistycznych oddziałów partyzanckich, nie działa żadna partia komunistyczna, a przemysłowy proletariat nie jest jeszcze "klasa dla siebie". W Korei Północnej jest jednak "sytuacja rewolucyjna", a to wystarczy by dokonujący się przewrót był dziełem mniejszości. Paradoksalnie wpływy komunistyczne są silniejsze w Korei Południowej, okupowanej przez Amerykanów. W rzeczywistości to Południe jest brzemienne w rewolucje, a nie Północ. Miejscowi komuniści na Północy stanowią niewielka, zaledwie 100 osobowa grupkę. Miejscowi komuniści, którzy nawołują do radykalnej przebudowy społecznej, nie otrzymują wsparcia okupacyjnych władz sowieckich, a ich lewackie hasła i postulaty są tłumione i wyciszane. Na korzyść Sowietów działała tragiczna spuścizna japońskiej okupacji, której konsekwencją jest panująca w Korei nędza i bieda. Z jednej strony zacofanie, ciemnota i ogólna cywilizacyjna zapaść, a z drugiej eksplozja społecznej aktywności i polityczne przebudzenie się narodu po latach kolonialnego poniżenia sprzyjały akceptacji utopijnych haseł i programów, które miały być remedium na wszystkie problemy i bolączki kraju.
15 Sierpnia 1945 roku, jeszcze przed wkroczeniem wojsk sowieckich do Phenianu, generalny gubernator prowincji Phenian Południowy zaprosił Ho Man Sika do współpracy w utrzymaniu porządku w tej prowincji. Po wyrażeniu prze niego zgody na współpracę Japończycy jeszcze w tym samym dniu mianowali Ho przewodniczącym Komitetu Utrzymania Bezpieczeństwa w Prowincji Phenian Południowy. Pierwszą decyzja komitetu było ogłoszenie apelu nawołującego Koreańczyków do zachowania spokoju i nieatakowania Japończyków. Dzień później otwarto więzienia i 3000 Koreańczyków odzyskało wolność. 17 Sierpnia komitet został zreorganizowany i przekształcił się w Przygotowawczy Komitet Odbudowy Narodowej w prowincji Phenian Południowy. Przewodniczącym został Ho man Sik, a wiceprzewodniczącym O Yun Son. Komitet skupił 29 miejscowych działaczy niepodległościowych, z których tylko dwóch było komunistami. Po wkroczeniu 25 sierpnia 25. dywizji sowieckiej do Phenianu, japońska armia i policja zostały rozbrojone, a całą władzę przekazano komitetowi, czyli nacjonalistom Ho Man Sika, który od tej pory miał sprawować formalną władzę administracyjną na wszystkimi pięcioma prowincjami Korei Północnej. Wg relacji Han Chae - doka Rosjanie wymusili jednak na Ho reorganizacje dotychczasowego komitetu, który przyjął nazwę Ludowy Komitet Polityczny, i wywalczył dla komunistów 50 % miejsc w nowych władzach, oddając drugie 50 % nacjonalistom i pozostałym organizacjom niekomunistycznym. Gdy formowano pierwszy lokalny rząd w Phenianie, faktycznie pełną władzę miała sowiecka armia i sowiecka administracja. Rola Ludowego Komitetu Politycznego była bardzo ograniczona jego prerogatywy ściśle określone - bez szans podejmowania jakichkolwiek decyzji bez akceptacji Sowietów. Wojskowe władze okupacyjne, mimo nieskrywanej symapatii i poparcia dla komunistów, postanowiły utrzymać Ho Man Sika na stanowisku lokalnego rządu. Jego znanego i popularnego działacza niepodległościowego na tymczasowego politycznego lidera Północy legitymizował sowieckie rządy na tym terenie. Współpracy sowieckich władz okupacyjnych z Ho Man Sikiem towarzyszyły rozbieżne intencje obu partnerów.
Po powrocie z Syberii Kim Ir Sen przez kilka tygodni pozostawał w politycznym cieniu. Prowadził wprawdzie zakulisową działalność wśród komunistów, ale do Phenianu za zgodą Rosjan przybył dopiero 22 września 1945 roku. Na dworcu w Phenianie pojawiło się wraz z nim 26 partyzantów, z którymi razem walczył w Mandżurii. 14 października w Phenianie odbył się wielki wiec polityczny pod hasłem "Powitanie gen, Kim Ir Sena przez ludność Phenianu". Kim Ir Sen oczywiście nigdy nie był generałem i bardzo mało ludzi w Phenianie w ogóle o nim słyszało. Dlatego też Rosjanie spędzili na wiec 300 tys. ludzi, by przedstawić Kima jako legendarnego bohatera walk partyzanckich i wielkiego narodowego lidera. W imieniu Tymczasowego Komitetu Politycznego Kim Ir Sena pierwszy powitał Ho Man Sik. Miało to wielkie polityczne znaczenie, ponieważ Ho, w odróżnieniu od Kima, był szeroko znanym i powszechnie szanowanym Koreańczykiem. Przemówienie Kima nie zostało dobrze przyjęte przez zgromadzoną ludność. Pojawiło się niezadowolenie i wielu ludzi zaczęło opuszczać manifestacje przed końcem przemówienia. Koreańczycy spodziewali się ujrzeć herosa, a tymczasem ujrzeli niskiego wzrostu młodego człowieka, z fryzura w typie "chińskiego kelnera", który na dodatek wygłasza nudne peany na cześć Stalina i jego niezwyciężonej Armii Czerwonej. W konfrontacji z nobliwym pastorem Ho młody Kim wypadł fatalnie. Polityczna maskarada jak było powitanie Kima stała się początkiem masowej kampanii na rzecz deifikacji młodego koreańskiego lidera. Zaczęło się od drobnych poprawek w życiorysie, retuszu na starych fotografiach, spisywanych naprędce hagiograficznych laurkach, a skończyło na kulcie nie mającym precedensu w historii świata. Słabość miejscowych sił komunistycznych w połączeniu z fatalnym przyjęciem Kim Ir Sena w Phenianie umocniła Rosjan w przekonaniu, że należy dążyć do zintensyfikowania działań na rzecz umocnienia sił komunistycznych na Północy, ale także do podtrzymywania współpracy z siłami nacjonalistycznymi i niekomunistycznymi. Zapewne wynikiem tego była sowiecka zgoda na utworzoną przez Ho Man Sika Koreańskiej Partii Demokratycznej, która szybko przekształciła się w najliczniejszą partię na północy. Mimo tego nie była konkurentką dla komunistów, Kim wymusił na Rosjanach, by do ścisłego kierownictwa tej partii dokooptowani zostali jego najbliżsi współpracownicy - tzw. kapsańczycy.